Met een lach en traan stond ik deze week bij de kist van mijn supervisor

‘Door jou doe ik wat ik doe als therapeut’ gaat er door mij heen. Al kijkend speelt onze gezamenlijke film af van de afgelopen 10 jaar. Ze lag kleurrijk te zijn. Precies als altijd. Omringd door bloemen. Ze ademde altijd vitaliteit uit en deelde haar levenswerk met mij. Eerst als therapeut, tijdens mijn studie als leertherapeut en uiteindelijk professioneel als supervisor. Afscheid nemen bestaat niet

       ‘Wat was is niet meer. Maar je zit voor altijd in mijn hart en lijf…’ 

Het is zo dubbel
Een deel van mijn lijf voelt leeg. Het andere deel is opgewekt en blij. ‘Hoe moet dat zonder jou?’ vraag ik me in stilte af. ‘Nooit meer gesprekken over onze passie in lichaamswerk. Niet meer even bellen als ik vastloop.’ Mijn angst voor de toekomst nam het over. Die eenzame plek ken ik maar al te goed en daar wil ik zóó niet zijn. Een stille traan rolt over mijn wang. De film draait door over onze gezamenlijke ervaringen. Daarnaast beginnen andere films simultaan mee te draaien in mijn hoofd. Natuurlijk ook mijn ‘kinderloosheid film’ door wat ik zag tijdens de afscheidsceremonie.

Man en kinderen spraken vol liefde

Ze vertelden hoe ze was als moeder en oma. Over haar kunstzinnigheid en levenslessen. Wat ze meenemen, willen laten voortleven via hun kinderen. De trotsheid en het samenzijn als gezin straalde ervan af. Oef! Oude pijn sneed door mijn ziel. Daardoor werd ik weer even toeschouwer in mijn eigen cinema. De hele reeks oude films spelen af in mijn hoofd. Netflix is er niets bij. ‘Wie zorgt er dadelijk voor mij als ik later ziek word? Wie spreekt tijdens mijn uitvaart? Wat geef ik door want onze familielijn stopt.’ Altijd weer ligt die confrontatie met oude pijn op de loer. Want ook mijn lichaam vergeet nooit wat mijn diepste wens ooit was.

Nooit meer blogs missen? Schrijf je hier in!
Of volg me via Facebook.

Welkom heten van de nieuwe situatie

Toch was ik niet alleen verdrietig. Ik was blij, want ik kon ‘zichtbaar afscheid’ nemen, wat niet vanzelfsprekend is in deze Corona-tijd. Tijdens de ceremonie besefte ik hoe fijn het is om verdriet samen te kunnen delen en doorvoelen met anderen. Kijkend naar haar lichaam sprak ik in stilte. ’Dank je, jij wist hoe ik vaak ik geconfronteerd ben met ‘onzichtbaar verlies. Dank dat je mij 10 jaar geleden liet voelen dat ik nog in rouw was over mijn onvervulde kinderwens. Dank dat je me zag en hoorde in al mijn blijdschap en gemis. Dat je me hielp bij het rouwen. En nu weer…’

Afscheid nemen bestaat niet
Ondanks dat ze moeder was begreep ze mijn leegte en pijn als kinderloze vrouw. Voor eeuwig leeft ze voort in mijn hart en werk. Tijdens sessies zit ze soms op mijn schouder en fluistert ze wat ‘wijsheid’ in. Dat was altijd al zo en zal niet veranderen. Haar wijsheid zit in mij. En ik geef het weer door aan jou. Dat is mijn levenswerk en wens.

Geraakt door mijn verhaal?
En voel je de behoefte om hier samen over te sparren?
Neem gerust contact met mij op. Kennismaken is gratis.

Fijne dag,
Liefs Simone