Deze vraag kreeg ik 2 jaar nadat ik gestopt was met IVF-behandelingen. Ik was op de sportclub, we stonden met een groepje na te kletsen. Het ging over kinderen. Ik hield me stil. En toen kwam deze vraag. Zomaar, uit het niets. Ik kende de vrouw niet persoonlijk. Uit een reflex antwoordde ik: ’Nee, ik had graag een gezin gehad, maar ik ben ongewenst kinderloos.’

Het werd zo stil dat ik een speld kon horen vallen

Iedereen zat naar elkaar te kijken en naar mij. Ik kreeg een hakkelend excuus van de vragenstelster. Mensen liepen weg onder het mom dat ze toch al naar huis wilde. Toen besloot ik zelf maar weg te gaan. Eenmaal thuis zat ik uren verdoofd voor me uit te staren. Ik kon niet eens huilen. Er was iets in mij geknapt. Het ongemak in de groep, die keiharde vraag, mijn reactie en de verlamming. In die tijd sprak ik nauwelijks over mijn kinderloosheid. Ik vertelde niet hoe het was geweest om IVF te moeten ondergaan. En de vraag ‘heb je kinderen?’ omzeilde ik.

Ik was boos en de vraag liet me niet los

Hoe pijnlijk en ongenuanceerd de vraag was, ik begreep ook waarom ze dit dacht. Maar ja tussen denken of hardop zeggen zit een wereld van verschil. Voor de buitenwereld werkte en sportte ik non-stop. Was ik niet op reis voor mijn werk, dan stond ik op de golfbaan met klanten. Of organiseerde ik van alles voor de vele commissies waar ik in zat. Was bijna nooit thuis. Niet echt een leventje die ik met een gezin had kunnen combineren. Het was mijn eigen keuze om mijn leven zo in te richten. Maar al starend vroeg ik mij af of dat wel zo was. Die middag voelde ik in elke cel dat ik me een ander druk leventje had gewenst. Eentje die haaks stond op wat ik deed.

Nooit meer blogs missen? Schrijf je hier in!
Of volg me via Facebook.

Ooit droomde ik van een huis vol kids

Het is anders gelopen en dat kon ik niet veranderen. Door die ene vraag realiseerde ik me dat ik wegvluchtte van mijn verdriet door de ratrace van werk. Door altijd bezig te zijn voelde ik mijn pijn niet. Zodra ik een beetje leegte voelde, vulde ik dat met een nieuwe activiteit. En ik hield me voor dat ik het heerlijk vond om carrière te maken. Maar ineens bedacht ik dat ik altijd voor anderen bezig was. Tijd voor mezelf? Eerlijkheidshalve wist ik gewoon niet meer hoe ik stil kon zitten, want als ik stil zat dan viel ik direct in slaap. Zo moe was ik van het doordenderen.

En die vrouw die mij de vraag stelde? Ze werd mijn vriendin
Ze zocht me een paar dagen later op. Mijn eerste reactie was wegwezen. Maar we hebben samen thee gedronken en lang gepraat. Ze bood haar excuses aan en ze luisterde naar mijn verhaal. Natuurlijk wilde ze het goed maken, maar ik voelde dat we beiden uit deze situatie iets konden halen. Ze zou nooit meer een vrouw zomaar een vraag stellen of conclusies trekken over kinderen. Ik besefte door haar excuses, dat er mensen zijn die de ongemakkelijkheid dus niet uit de weg gaan. Ik voelde me gezien en gehoord, waardoor ik mijn gevoelens met haar deelde. Er ontstond tussen ons een hechte vriendschap.

Mede door deze bizarre situatie ben ik steeds meer gaan praten. Daar waar ik eerst alles alleen deed en op standje overleven stond, kon ik beetje bij beetje steun van mijn omgeving ontvangen. En durfde ik zelfs om hulp te vragen.

Hoe zou jij gesteund willen worden door je omgeving?

Wat heb jij nodig en wat heb je vooral niet nodig? Ik weet als geen ander dat het niet eenvoudig is om hulp te vragen. Maar als jij niet durft te vragen én te ontvangen, ontneem je de ander de kans om van betekenis voor je te zijn. En soms komt de hulp uit een onverwachtte hoek.