De wens om moeder te worden werd een obsessie

Ik werd ziek van verlangen. Alles móest ervoor wijken. In detail zag ik voor me hoe het móest worden. De spanning in mijn lijf nam toe om alles te ‘doen’ om mijn kinderwens in vervulling te laten gaan. Daarnaast groeide mijn angst om te verliezen. Gedachten van ‘worst-case-scenario kinderloos worden’ duwde ik weg. Van kinderwens ging het naar ‘ik wíl hét’ tot ‘ik móet hét bereiken’.

Mijn verlangen was veranderd in doelen halen. Per maand liep onopgemerkt de spanning in mijn lijf en hoofd steeds meer op. Ik werd star in mijn doen en laten. Gefocust tot op het bot deed ik alles voor het ‘resultaat’: een kind. Mijn verlangen had me in de greep en beheerste mijn hele leven.

Soms is dat nog pijnlijk om te beseffen

Ja, ik was afhankelijk geworden van mijn verlangen. Het leek soms wel een verslaving om de doelen tijdens de behandelingen te bereiken. Het móest goed gaan om een nieuwe teleurstelling te voorkomen. Want die deed elke maand meer pijn, en het voelde als een steeds groter verlies. Door mijn tunnelvisie van doen, bezig zijn zag ik niet meer wat langszij kwam in mijn leven. De oplopende stress in mijn lijf beperkte mijn spontaniteit en levenslust. Hierdoor kon ik ook niet meer open staan voor andere dingen.

Na jaren ontstond een tegengestelde beweging
Als een klein driftig kind kon ik dan stampvoetend de handdoek in de ring gooien: ‘laat mij met rust, het gaat toch nooit lukken, het mislukt allemaal, ik ben mislukt…’. Na intens boos zijn verstopte ik me thuis op de bank of achter mijn werk. Zwembaden vol heb ik gejankt, het loste niets op. Door mijn interne overtuigingen en de maandelijkse teleurstellingen trok ik me steeds vaker terug. Voelde me somberder worden, had allerlei klachten.

Nooit meer blogs missen? Schrijf je hier in!
Of volg me via Facebook.

De verliezen hadden zich opgestapeld

Het was teveel geworden om te dragen, wat zich uitte in een rughernia en burn-out. Gevloerd en knockout geslagen door mijn eigen verlangen. Hoe bizar was dat? Het was pijnlijk om te beseffen dat ik geen idee had wat ik nu precies deed. Dat zag ik weer als falen. Maar het was een overtuiging waarin ik verstrikt zat. Zelfs therapie ging ik als doel zien om zelfs daar ‘een goed resultaat af te dwingen’ om maar ergens succesvol in te zijn.

Blijf dromen en fantaseren!
Ik kon er hélémaal níets mee. Totdat mijn therapeut na een huilbui uitlegde dat ik zelf mijn droomballonnen leeg prikte. En daardoor mijn verlangens automatisch veranderde in doelen om te bereiken. Nou, lekker dan! Dat voelde echt waardeloos, want ik koppelde namelijk dit direct aan iets ouds. ‘Zie je wel, ik doe het niet goed.‘ Daardoor raakte ik snel verstrikt in oude patronen. En was het kringetje weer rond. Maar het goede nieuws is…

Stap voor stap

Leerde ik de kracht van kwetsbaarheid door mijn emoties en frustraties hierover toe te laten. Spannend, confronterend, maar verlangens kon ik weer langszij zien komen. Ik verbaasde me erover dat dit ook echt zó gaat. Ook stapte ik meer en meer uit de automatische actie en reactiemodus  om iets te willen bereiken. Ineens kwamen oude dromen wel uit. Durfde het bijna niet te geloven, omdat het niet was zoals ik me gewenst had.

Maar ja, dat was dus mijn belangrijkste les!
Als kind wilde ik zwemmen met dolfijnen in Hawaii, het werd de Rode Zee. Maar de reis heeft mijn leven veranderd. Nee, het is geen kind. Maar doordat andere dromen wel uitkomen leef ik weer. Ik zeg steeds vaker tegen mezelf als ik droom: ‘het hoeft niet zo te gaan’. En dat geeft me ruimte om spontaan en levenslustig te blijven.

Fijne dag.
Liefs, Simone

PS. Weten hoe jij met vertrouwen nieuwe verlangens kunt toelaten?
In de week van de vruchtbaarheid (2-8 nov) geef ik hierover twee webinars.  Aanmelden kan hier.