Stoppen betekent geen kind

Stoppen met behandelen of ga je door? Een duivels dilemma. Wikken en wegen. De hele dag door ben je aan het piekeren. Het is gekmakend. ‘Ik kom er niet uit. Waar doe ik nu goed aan? Als de dokter nee zegt, dan is het makkelijker. Maar ik heb nog een kans, dan ga ik toch niet stoppen?’

Diep van binnen voel je dat je lijf niet meer kan
Uitgeput na jaren van behandelingen, restricties, noem het maar op. De twijfels pakken je vaker bij de strot. Het kost bakken vol met energie. Stoppen voelt als opgeven van je diepste verlangen. Stoppen betekent een onbekende weg inslaan. Een weg zonder doel. Waar kom ik in vredesnaam uit? In je overtuiging bestaat er niets mooiers, leukers of meer vervullend dan jouw zo gewenste kind en gezin in je leven. Er is geen enkel doel dat dat ooit kan vervangen.

Zo begrijpelijk, en ik gun jouw gewenste gezin van harte

Als geen ander weet ik hoe lastig en pijnlijk het is om afscheid te nemen van een onvervulde kinderwens. Het kind in je dromen houdt je gaande. En wat of wie houdt je straks overeind op die onbekende weg. De gedachte alleen al kan ervoor zorgen dat angst omhoog komt. Het onbekende laat je spieren verstrakken. Het zorgt dat je lijf zich schrap zet. Bij iedereen uit zich dat anders. Ik zie het in pijnlijke knopen van schouders en nek, klemmen van kaken en inhouden van je adem. En nog veel meer.

Nooit meer blogs missen? Schrijf je hier in!
Of volg me via Facebook.

Allemaal onbewuste reacties van je lichaam

Meestal heb je deze reacties van verstarring zelf niet bewust in de gaten. Daags erna als migraine komt opzetten, realiseer je dat je een grens bent overgegaan. In het beter (her)kennen van je onbewuste lichaamsreacties zit de oplossing voor het maken van keuzes. Je gedachtecirkels brengen namelijk altijd herinneringen en emoties met zich mee. De verstarring is eigenlijk niets anders dan een logische afweerreactie op de emoties die je voelt. Je lichaam wil je immers beschermen tegen (nog meer) pijn.

Verstarring is ook een wantrouwende lichaamshouding
Alsof je het gevoel krijgt met je voeten vast te staan in een moeras. Alsof je niet durft te bewegen. De neiging is om dan bij het oude vertrouwde te blijven en dan nog maar één poging te doen. Zelfs als dat tegen beter weten in is. Alles is beter zolang het maar vertrouwd voelt. En je wilt zeker geen spijt achteraf krijgen dat je een kans hebt laten liggen. Maar dat wil nog niet zeggen dat het de beste keuze voor jou, je relatie of je lichaam is.

Welke keuze je ook maakt

Het is logisch dat je diep van binnen bang en verdrietig bent. Je hebt een open wond die smeekt om geheeld te worden met liefdevolle aandacht. Je hoofd en lijf schreeuwen het af en toe uit van de verwarring en spanning. Welk pad je ook kiest, het begint bij de eerste stap om al je emoties, lichaamsreacties en kwetsbaarheid toe te laten die jouw keuzes oproepen.

Doe het niet alleen!
Door je gedachten, angsten en twijfels die je keuzes oproepen samen met iemand te onderzoeken, doorzie je beter hoe je lichaamsreacties, emoties en overtuigingen zijn. Gedeelde smart is halve smart. Wonden helen met de tijd en door liefdevolle aandacht.

Sta je voor zo’n kruispunt of stopbord? Laat me je helpen. Maak gebruik van een gratis 30-minuten gesprek om even te kunnen sparren. Jij bent immers de belangrijkste persoon in je leven.
Plan je afspraak direct in mijn online agenda.

Fijne dag, Simone

Pijn dat niet wordt geuit met tranen kan ervoor zorgen dat andere organen gaan huilen.
Quote Francis J. Braceland