De vele keuzes rondom fertiliteit, kinderwens en zwangerschapsverlies zijn lastig

Beladen en vaak zwaar. Dagelijks zie ik mannen, vrouwen worstelen met levensbepalende keuzes. Waar doe je goed aan? De meesten zijn bang voor spijt nadien. Maar hoe bepaal je jouw richting of dat jouw keuze dé juiste is? Duivelse dillemma’s zijn het als je voor je gevoel moet kiezen tussen de liefde van je leven of je kinderwens. Doorgaan versus stoppen? Kiezen voor donatie? Of eindelijk zwanger zijn en dan te horen krijgen dat het niet goed gaat met je kindje, of jou. Keuzes, zoveel keuzes. 

Sommige keuzes gaan vanzelf
Andere keuzes maak je bewuster. En bepaalde keuzes kunnen je dagen, maanden tot zelfs jaren bezighouden. Als ik heel eerlijk ben, vond ik mijn keuzes rondom de fertiliteitsbehandelingen gekmakend. IVF had geen kans meer bij ons, dat was een enorme shock. Stoppen kwam toen echt niet voor in mijn woordenboek. Maar over de impact van ICSI bij kinderen was ‘toen’ nog zo weinig bekend. Het stond in de kinderschoenen en zat ook nog in een wetenschappelijke fase.

Nu ik dit zo schrijf, klink ik bijna als een oude vrouw

Maar weet je? Het is slechts twee decennia geleden. Wat was wijsheid? Waar deed ik goed aan? Elke minuut van de dag hielden die vragen me bezig. Niemand kon ons daar een antwoord op geven. Mijn hart zei het ene. Mijn hoofd het andere. En dat verschilde soms per uur. Per minuut. Angst voor spijt. Had ik er alles aan gedaan? Was er nog iets anders? Het was lichamelijk en mentaal zo’n lopend proces. Ons huwelijk, seksleven, vrienden, werk, eigenlijk alles was voor altijd veranderd. En die keuzes…

IVF was geen optie meer. Dat was duidelijk. Bij ICSI hadden we geen goed gevoel. We durfden de knoop eerst niet door te hakken. Op een dag keken we elkaar aan. Zonder woorden. We gingen stoppen. Het was genoeg. Klaar, over, uit.

Nooit meer blogs missen? Schrijf je hier in!
Of volg me via Facebook.

Ons dossier werd gesloten

Dit besluit bracht opluchting naast de keiharde realiteit dat ik nooit moeder zou worden. Toch heb ik weinig twijfels gehad nadien. Even geen keuzes meer. Geen volle agenda meer met afspraken of regelen met werk. Veel mensen willen weten hoe ik mijn keuze om te stoppen toen zo zeker wist. Het is geleidelijk gegaan. En vooral een intuïtief besluit geweest. Mijn hart sprak, ik wist dat het klaar was. Daar zijn dan geen woorden meer voor.

Elkaar letterlijk opnieuw vinden in onze relatie
Na onze beslissing om te stoppen met behandelingen kochten we ons droomhuis en verlegde ik mijn focus. Ik ging bij een ander bedrijf werken. Keuzes, daar waren ze weer. Zo had ik weer een doel in mijn leven, dacht ik. Genoeg afleiding om het gemis van een kind niet te hoeven voelen, dacht ik. Naar de buitenwereld hield ik me groot, maar diep van binnen voelde het toch vaak alsof ik de rest van mijn leven nooit meer gelukkig zou kunnen zijn. Niet zeuren Simone.

Het was toch mijn eigen keuze geweest om te stoppen…

Dus moest ik vooral niet zeuren. Ik vulde mijn leven met keihard werken, sporten en nooit meer stilzitten. Uitspreken wat ik voelde lukte niet. Hoe kon ik immers uitleggen wat ik voelde terwijl ik het zelf nauwelijks kon bevatten? Over mijn baarmoeder sprak ik al helemaal niet. Na een tijdje dacht ik goed te kunnen praten over mijn keuze. Maar het werd een standaardverhaal, alsof het niet over mij ging. Daardoor dacht mijn omgeving dat het goed met me ging.

Wist ik veel dat het verdriet van kinderloosheid zich levenslang zou blijven aandienen in steeds andere vormen? 

Niemand had me dat verteld of me daarvoor gewaarschuwd
Dat heeft er ook voor gezorgd dat ik lange tijd dacht dat ik de enige op de wereld was met dit soort verdriet. Nu weet ik dat dit niet zo is. Wellicht herken je jezelf in mijn verhaal en loop je al tijden rond met het maken van een bepaalde keuze. Twijfel je ergens over? Blijf er niet mee rond lopen. Vraag om hulp. Voel je welkom.

Liefs, Simone