De bel gaat en ik open de deur: ‘Onderweg wilde ik al minstens vijf keer omdraaien. Zelfs nu wil ik keihard wegrennen, maar ook dat je me vasthoudt.’Een diepe zucht volgt en ik benoem dat ze altijd vrij is om te gaan als ze dat wil. En dat het moedig is dat ze toch hier staat om samen met mij naar de situatie te kijken waar ze last van heeft. Na wat rondlopen in mijn praktijkruimte verandert al babbelend haar angst in intense vermoeidheid. Met een kopje thee zakt ze onderuit in de stoel.‘Het is goed zo, ik ga ervoor, ik kan niet meer, ben kapot gestreden…’

Herkenbare slechte raadgever

Dit voorbeeld aan mijn voordeur staat niet op zichzelf en komt vaker voor. Het is logisch, ik herken het ook. Jaren geleden drukte ik op de deurbel met een hartslag van 200 bij mijn therapeute. In mijn opkomende vluchtgedrag werd ik getest, want ik moest 2x aanbellen voordat de deur openging. En steeds dat tetterde duiveltje in mijn oor: ‘Je kan nog weg, Simone. Je hebt haar hulp niet nodig. Het gaat vanzelf over. Tijd heelt alle wonden.’Maar diep van binnen wist ik dat uitstellen echt geen optie meer was. Dat had ik al zo lang gedaan. Bibberend bang wachtte ik op wat komen zou. Mijn angst was om de controle (die ik helemaal niet had…) kwijt te raken of compleet in te storten. Mijn interne dialogen bleken achteraf slechte raadgevers. De confrontatie met mijn angsten en verdriet maakte me juist sterker. En doordat de angsten verdwenen werd ik rustiger.

Nooit meer blogs missen? Schrijf je hier in!
Of volg me via Facebook.

Kwetsbaarheid tonen betekent dat je leeft

En dat begint bij dóén. Angst, tegenslagen, verdriet en pijn horen helaas bij ons leven. Net zoals pijnlijke herinneringen of andere confrontaties door je onvervulde kinderwens. Het liefst praat je hierover in verbondenheid met je dierbaren. En jouw dierbaren met jou! Echter wat ons vaak tegenhoudt is de angst voor afwijzingen niet begrepen te worden. Het is een lastig dilemma.

Praten erover doet pijn, terwijl niet praten verwijdering geeft in je relatie en vriendschappen. En dat is dus wederzijds. Voor jou en je dierbaren!

Door je kwetsbaarheid en imperfectie te delen met anderen ontstaat juist intenser contact. Gezien en gehoord worden is waar ieder mens op hoopt en blij van wordt als je je hart opent. Kwetsbaarheid tonen helpt om de complexiteit van je verdriet en de nieuwe werkelijkheid in je leven stap voor stap aan te kunnen. Juist dat laat je groeien.

Maar het hoeft ook weer niet allemaal in één keer!

Geef jezelf de tijd, stap voor stap. Als kind heb je ook niet leren lopen in 1 dag. Dat ging letterlijk met vallen en opstaan. Elke dag een stukje verder. Door als het ware het spanningsniveau in je stappen op te voeren, bouw je geleidelijk zelfvertrouwen op. Dat geeft je moed. En daardoor ga je beter in je vel zitten, durf je weer eens wat nieuws uit te proberen. En kun je steeds beter omgaan met de voor jou lastige situaties. Het klinkt misschien simpel zoals het hier staat.Ik zal de laatste zijn om te zeggen dat het altijd even makkelijk is. Maar nogmaals het hoeft niet in één keer. Toelaten van je pijn, verdriet en angst is spannend. Maar geloof me, beweeg, zet stappen. Angst verdwijnt als je de confrontatie ermee aangaat.

Twee tips voor je die ondersteunend kan zijn…

Bij overspoelende emoties, angst of spannende situaties is de neiging om je adem in te houden of oppervlakkiger te gaan ademen. Wat kun je dan doen?

Trek je schoenen uit en loop minimaal 10 minuten buiten op het gras, zand of in water. Dit zorgt ervoor dat je lijf letterlijk kan ‘ontladen’ van datgene waar je van overstroomt. Stamp een paar keer met je voeten stevig op de grond.

En breng daarna je aandacht naar je ademhaling, Adem IN via je neus met gesloten mond. Adem UIT via open mond en maak je UITADEMING zolang mogelijk als kan. Herhaal dit minimaal 7 keer.

Beide tips zorgen ervoor dat je zenuwstelsel kalmeert en daardoor merk je dat jezelf ook rustiger wordt. Veel plezier ermee!

Stralende groet,
Simone Sinjorgo