Dit gaat over mijn haat-liefde verhouding met beschuit. Deze week werd ik overvallen door buikgriep. Zal je de details besparen, maar beschuit en slappe thee waren even mijn vriendjes. Op een nacht stond ik na het vele overgeven gedachteloos in de keuken een beschuitje ‘te dopen’ in de suikerpot. Uit het niets stromen stille tranen over mijn wangen. Met dezelfde snelheid als de buikgriep werd ik overvallen door herinneringen.

In een flashback zie ik mezelf terug toen ik in Praag (Tsjechië) woonde. Huilend aan het aanrecht na de zoveelste keer ongesteld worden. Had net overgegeven van pure stress. Dus beschuit bood uitkomst voor mijn maag. Maar deze nieuwe rol beschuit moest het ontgelden. Gefrustreerd heb ik de verpakking fijngeknepen. De beschuitjes en verpakking overleefden het niet, zo boos was ik. ‘Dat krijg je ervan als je met 13 stuks in een verpakking zit, daar komt alleen maar ellende van’, dacht ik toen nog.

Onbewust opgeslagen en verborgen herinneringen in je lichaam

Als therapeut werk ik dagelijks met de vele associaties en herinneringen die cliënten in hun lichaam ‘onbewust opgeslagen en verborgen’ hebben. Dat doen we allemaal. En natuurlijk draag ik ook nog onverwerkte ‘verborgen herinneringen’ met me mee. Zoals deze die in geuren en kleuren voor me stond. Dit werkt heel krachtig. Het gaat namelijk niet alleen om het beeld in je hoofd. Je ervaart het meestal als (her)beleving met alle gevoelens, emoties en letterlijke gedachten erbij. Zo voelde ik deze week ook mijn schaamte die ik destijds had na het vermorzelen van 13 onschuldige beschuitjes. En bij het zien van de puinhoop in mijn keuken.

Nooit meer blogs missen? Schrijf je hier in!
Of volg me via Facebook.

Er is altijd een aanleiding

In zo’n flashback komt het allemaal weer even terug. Je brein speelt hierin natuurlijk ook een belangrijke rol, maar je voelt en ervaart het uiteindelijk allemaal in en met je lijf. Dit soort reacties komen natuurlijk nooit zomaar aangevlogen. Er is vaak een aanleiding. Voor mij was het deze week door het zien van een beschuitje in combinatie met mijn overgeven. Daarin legde mijn lijf ergens de klik. Door het verdriet midden in de nacht even helemaal toe te laten heb ik weer een klein stukje in mezelf geheeld.

En wat betreft die ene dag dat ik het gevecht aanging met een rol beschuit, was ik op kraamvisite bij een vriendin geweest. Ze was apetrots op haar eerste zoon. En je raadt het al: beschuit met blauwe muisjes. Dat was toen nog redelijk nieuw, net door De Ruyter geïntroduceerd. Terwijl ik vrolijk aan een beschuitje zit te knagen, was ik een paar dagen ‘overtijd’.

Ik droomde van mijn eigen kraamvisites als ‘Max’ zou komen. Welke naam kiezen we voor een meisje? Die hadden we nog niet. Ik dacht na over hoeveel rollen beschuit en muisjes we wel niet nodig zouden hebben. Op mijn droomwolk leefde ik verder tot het toilet rood kleurde. En er weer een deeltje hoop in mij stierf. En de wanhoopberg groeide.

Beschuit, ik heb er een haat-liefde erhouding mee
Natuurlijk hoort een beschuitje bij geboortes. Maar het was en bleef altijd bij anderen. Althans tot die ene dag begin 2015. Voor het eerst at ik met zoveel smaak en pure liefde het lekkerste beschuitje met blauwe muisjes ooit. We vierden de komst van onze lieve viervoeter Louis. Het beschuitje kregen we geserveerd door de fokker. Het is een zeldzaam kostbaar moment met een gouden randje.

Wat beschuit al niet kan losmaken in ons lichaam