‘Ik weet dat je er niets aan kan doen, Simone. Maar ik had graag opa willen worden.’ De woorden van mijn vader sneden door mijn ziel. Hij keek me aan. Even snel als zijn verdriet opkwam, verdween het ook weer. ‘Tja, het gaat natuurlijk niet om mij, voor jou is veel erger.’ Hiervan brak mijn hart. Hij schoof zijn eigen pijn direct van tafel. Iets wat ouders snel geneigd zijn te doen.

Maar ik zag zijn pijn nog in zijn ogen

Ik wist gewoon even niets te zeggen. Door zijn pijn met de mijne te wegen, deed hij niet alleen zichzelf enorm te kort. Maar er borrelde diep van binnen bij mij een schuldgevoel omhoog. Ik vroeg hem wat hij dan graag had willen doen met zijn kleinkinderen.

‘Ach, een beetje ravotten en spelen. Je weet wel, die spelletjes die we altijd hebben bewaard. En natuurlijk had ik ze graag onze fotoalbums laten zien. Dan zou ik ze laten zien waar ze vandaan komen en zo…’

En heel snel vervolgde hij: ‘weet je, laten we het over wat anders hebben. Voor jou is het nog veel erger. En we kunnen er toch niets aan veranderen.’ Binnen enkele seconden schoof hij voor de tweede keer zijn verdriet opzij, mede omdat hij mijn pijn groter vindt dan de zijne. Maar hoe bepaal je in vredesnaam of iemand meer of minder pijn heeft? Of dat mijn pijn erger is? Verdriet verschijnt niet in een onsje meer of minder. Het dient zich vol ornaat aan.

Nooit meer blogs missen? Schrijf je hier in!
Of volg me via Facebook.

Verdriet is verdriet. En pijn is pijn

En hoe jij die pijn voelt, kan een ander niet voelen. Dus hoe moet je dat dan wegen? Ik zie dit ook vaak ontstaan bij zwangerschappen. Alsof iemand die minder lang zwanger was, minder verdriet heeft bij het verlies van een kindje. Pijn kan alles overheersend zijn. Leed en verdriet zijn nooit met elkaar te vergelijken. En niet te wegen in meer of minder. Veel mensen zijn toch geneigd om aan een vorm van leed-concurrentie te doen. Het is ergens begrijpelijk. Zoals mijn vader vanuit pure liefde voor mij zijn eigen pijn in de koelkast zette. Met als resultaat dat mij dit weer raakt.

Voor pijn, verdriet en rouw bestaat geen script
En ook geen weegschaal. Door je eigen leed te wegen of te vergelijken met anderen neem je eigenlijk je eigen pijn en verdriet niet helemaal serieus. Het is ook een vorm van vermijden. Pijn is gewoon niet leuk, maar door er aandacht voor te vragen die jij verdient, gaat stap voor stap ook de lading van je pijn eraf.

Alles wat jij ervaart, voelt of meemaakt door je onvervulde kinderwens mag er zijn.
En ook het verdriet van je ouders en andere familieleden.