Niet zwanger kunnen worden was lange tijd een enorm gevecht tussen  hoop, onzekerheid, blijdschap, er niet bij horen, niet goed genoeg zijn en nooit meer teleurgesteld willen worden. Zwembaden vol heb ik gehuild. Eerlijk gezegd vulde ik ongemerkt een rugzak met negatieve emoties en ervaringen. En die rugzak zat me later flink in de weg. Daarbij was ik mijn gehuil spuugzat als de herinneringen zich weer aandienden. Altijd wanneer ik er niet op zat te wachten.

Laat het los, Simone! Hoe vaak ik dit wel niet gehoord heb.
Ik kon er echt niets mee…

Want hoe laat je iets los dat nooit het zonlicht heeft gezien? Hoe laat je een kind los dat je nooit vast hebt kunnen houden? Max bestaat alleen in mijn dromen, hij bestaat alleen in mijn leven en zit in mijn hart. Niemand kon mij vertellen hoe ik dat loslaten dan precies werkt. En degenen die het voorstelden hebben kinderen en dan dacht ik vaak: ‘tja jij hebt makkelijk praten.’ Ik vond het soms allemaal zo ongelooflijk oneerlijk.

Toch gaat ‘beter voelen’ om loslaten

Iedereen maakt situaties mee die pijn of verdriet veroorzaken. We dragen allemaal een emotionele rugzak die we ongemerkt vullen met ervaringen. De inhoud bestaat uit (nare) herinneringen die (nog) niet losgelaten zijn en je elke dag parten spelen. Alles wat je namelijk ervaart, sla je op in je lichaam en gaat dus mee je rugzak in. En alles wat je meemaakt laat als het ware een emotioneel spoor achter met een herinnering. Jarenlange fertiliteitstrajecten, miskramen of andere teleurstellingen maakt het emotionele gewicht van je rugzak geleidelijk aan steeds een klein beetje zwaarder. En de pijn in je lichaam neemt toe, je wordt stijver, emotioneler. Je blijft hierdoor vastgeketend aan je verleden en de zwaarte ervan.

Nooit meer blogs missen? Schrijf je hier in!
Of volg me via Facebook.

Dumpen van je rugzak lijkt dé simpelste oplossing

Maar dat is zoals iemand tegen je zegt: ‘laat het los’. Ofwel gooi die rugzak maar in de kliko. Dit werkt niet en de meesten kunnen dat niet. Sterker nog, ik wilde geen afscheid nemen van mijn rijkelijk gevulde rugzak met zware stenen. Ik was aan het torsen op mijn rug gewend geraakt. En als ik mijn rugzak zou dumpen, dat brak ik voor mijn gevoel definitief met mijn kinderwens. Dat dus nooit! Liever nog sjouwen met die zware stenen, dan dat ik ooit mijn kinderwens zou loslaten.

Maar er was nog iets. Onbewust hield ik de inhoud van mijn rugzak verborgen voor mijn omgeving én mezelf. Veel te pijnlijk allemaal wat erin zat. En veel te ingewikkeld, niemand begreep het. Herken je dit? 

Hoe kom je dan wel van die emotionele last af?

Als je gaat backpacken dat kijk je eerst wat je mee wil nemen. Dan kijk je of het daadwerkelijk in je rugzak past. Zo niet, dan ‘moet’ je wel keuzes maken wat je wel of niet meeneemt op reis. Zo werkt het feitelijk ook voor je emotionele rugzak. Kijk eerst eens wat er in je emotionele rugzak zit. Dingen die je er zelf in hebt gestopt, maar ook de dingen die anderen bij jou gedumpt hebben. Neem je tijd om het een voor een te bekijken.

In de meeste gevallen hebben je emotionele reacties te maken met ‘een last’ die je meedraagt. Om jezelf van het gewicht te ontdoen, is het belangrijk om te leren onderscheid te maken tussen wat nuttig is en wat niet. Waar je invloed op hebt of niet. Het maar steeds toestaan dat je rugzak zwaarder wordt, staat altijd in de weg voor elke soort progressie die je wilt maken.

Loslaten is feitelijk het toelaten van je emoties en het durven kijken naar de inhoud van je rugzak. Veranderen en keuzes maken is zijn met wat er in die rugzak zit en de pijn ervan te doorvoelen. 

Ik weet als geen ander dat het moeilijk is en spannend voelt om je pijn aan te kijken. Maar dit levert je uiteindelijk veel meer op dan nog jarenlang met je verborgen stress rond te lopen. De keuze is aan jou.

Hoe lang wacht jij nog om een ander ‘script’ in je leven te gaan schrijven?
Welke eerste kleine stap ga jij zetten? Gun het jezelf, je bent het waard!