Huilend belde ik bij haar aan

Radeloos was ik. Bij mijn vriendin mocht ik altijd langskomen. Tot die ene dag. ‘Simone, ik kan er niet meer tegen als je zo huilt. Zoek andere hulp, sinds therapie lijkt het of je nog meer huilt. Wellicht een idee om bij de huisarts om antidepressiva te vragen.’  

Een natte dweil in mijn gezicht
Met name haar gedachte over pillen. Ik wist dat ze het goed bedoelde. Ze maakte zich zorgen om mij. De realiteit was dat ze zich geen raad wist met mijn rouw en emoties. Het is niet gemakkelijk om verdriet te zien. Maar vanaf dat moment nam ik diep van binnen een besluit. ‘Ik huil alleen nog in therapie of in mijn eentje.’ Dat lukte van geen meter. Tranen dienden zich juist door het inhouden overal aan. Ze kwamen op als poepen.

Mag intens verdriet er zijn? In alle kleuren en geuren. Morgen, overmorgen, over 1 jaar, 2 jaar over 20 jaar. Mag de pijn over je onvervulde kinderwens zichtbaar zijn? Vol ornaat met alle rette-ke-tet… 

Isolement en eenzaamheid als gevolg

In een heftige periode van mijn leven zocht ik mijn vriendin op. Ik mocht bij haar huilen, ze luisterde, oordeelde niet en gaf geen advies. Ze liet me gewoon zijn. Wat voelde ik me welkom. Tot dat het haar teveel werd. Maar ja, ik kon niet op commando mijn tranen thuislaten. Dus bleef ik weg. Juist dat bracht me in een isolement. Ik was bang om andere vrienden ook kwijt te raken. Dus zette ik voortaan standaard mijn happy pokerface op.

Nooit meer blogs missen? Schrijf je hier in!
Of volg me via Facebook.

Mijn vriendin neem ik niets kwalijk

Later hoorde ik namelijk dat ze door mijn verdriet met bepaalde dingen uit haar eigen leven geconfronteerd werd. Het  verdrietige is dus eigenlijk dat ze dit niet met mij heeft kunnen delen. Ze vulde in dat ik haar verdriet er niet bij zou kunnen hebben. En dat ik haar niet zou kunnen steunen. Tja, dat lijkt misschien op eerste oog zo. Maar nu waren er twee mensen intens verdrietig. En is de vriendschap een stille dood gestorven. Terwijl er een enorme helende kracht zit in samen huilen en delen. Juist als het lastig is.

Spannend om verdriet te delen
Maar een goede vriendschap kan echt wel wat lijden. Verdriet blijft zwaar voelen als je het niet deelt en bij jezelf houdt. Huilen lucht écht op. Samen delen en huilen lucht nog meer op. Gedeelde smart maakt alles luchtiger. En verdiept ook de relatie onderling in vertrouwen en veiligheid. Zo ervaar ik dat zelf. En zie ik dat ook altijd terug in mijn workshops en de groepen. Contact met je collega’s, vrienden en dierbaren is onmisbaar in je leven.

Helaas is mijn vriendschap verloren gegaan. Ik heb er wel een dure en pijnlijke les uitgehaald. Inhouden van emoties is ten koste van mijn gezondheid gegaan. Dus heb ik mijn besluit herzien door vaker te delen wat ik écht voel. Delen is helen.

Luisteren om te begrijpen
Dat is wat anders dan luisteren om te reageren. Luisteren om te begrijpen is een ware kunst in iedere relatie en vriendschap. Het kan de verbinding maken of breken. Rouw en verdriet horen bij ons leven. Iedereen krijgt ermee te maken.

Een onvervulde kinderwens legt je verdriet door gemis en leegte onder een vergrootglas. Dat voelt natuurlijk niet fijn. Naast de neiging van stilhouden zorgt het ook voor een ‘mist’ waarin je zelf misschien ook niet goed hoort wat er gezegd wordt. Bedoeld wordt.

Ook al heb je het gevoel dat niemand je situatie begrijpt.
Stilhouden is niet de oplossing. 
We hebben allemaal iemand nodig die ons steunt. 

Fijne dag.
Liefs, Simone