‘Praat erover Simone, dat helpt.’

Hoe vaak ik dat niet gehoord heb als ik weer in tranen uitbarstte. Ik snap dat ze dat zeiden. Maar als ik in het diepst van mijn emoties zat, had ik simpelweg geen woorden. En als ik dan ging praten, zat ik vaak tegen een muur van onbegrip aan te kletsen. Of er ontstond zo’n stilte met medelijden die ik niet wilde. Danwel kreeg ik een succesverhaal te horen, dat ik de moed écht niet moest verliezen. Tuurlijk.

Praten helpt, maar is niet de oplossing voor alles
Alleen praten over het verdriet van je onvervulde kinderwens helpt niet als je vastzit in je lichaam. Waarom? Gedachten nemen de leiding in gesprek. Je wordt al snel een wandelend hoofd. Praten en begrijpen waarom je iets doet-voelt geeft natuurlijk inzicht. Helemaal waar. Maar het verandert aan de diepe pijn weinig hoe jij die voelt.

Naast praten is het lichamelijke beweging, bewust stilstaan en liefdevolle aanraking die de onrust in je lijf uiteindelijk kan kalmeren. En waardoor je hoofd rustiger wordt.

Praten geeft ons een vorm van controle

Het is een relatief ‘veilige manier’ om te ventileren wat je dwars zit. Om je mening te geven, ervaringen te delen of te vertellen hoe je je voelt. Het helpt je om dingen beter te begrijpen. Want je hoort jezelf praten. Mensen reageren daar weer op. Vandaar dat praten je tot inzichten brengt. Tot op zekere hoogte lucht praten ook op. Maar…

Alleen blijven praten over je situatie, pijn en nare herinneringen werkt op de langere termijn contraproductief.

Vaak dender je toch over de kern van de echte pijn heen
Je voelt van alles in je lijf. Door blijven praten is de kans groot dat je niet stil staat om te doorvoelen wat er echt van binnen in je leeft. Je zet je gevoelsknop op ‘zacht’ om de pijn die opkomt weg te drukken. Wegkletsen, erover heen praten en tranen inslikken. Wie herkent dat niet? Dit gebeurt onbewust, want je wilt niet steeds met die pijn geconfronteerd worden.

Nooit meer blogs missen? Schrijf je hier in!
Of volg me via Facebook.

Valkuil: te goed worden in praten

Na jaren van stilhouden begon ik te praten. Maar ik sprak puur rationeel over mijn verdriet. Ik werd daardoor heel goed in mijn verhaal. En precies dat hield mij op dezelfde plek. Alsof het niet over mij ging. Mijn omgeving zei vaak: ‘wat ga je hier toch goed mee om.‘ Het streelde mijn wandelende hoofd. Maar diep van binnen ging ik nog steeds dood van eenzaamheid. Ik had behoefte aan zoveel meer dan praten: ‘een schouder om te janken’. 

Rouwen is de pijn aangaan, doorleven en voelen
Alleen dan kun je verlies gaan verweven in je leven. Liefdevolle aanraking en beweging helpen je hierbij. Dat laatste hoeft in de sportschool. Het kan al helpend zijn om regelmatig op te staan als je een tijdje gezeten hebt. Rek je eens flink uit, gaap een paar keer, draai rondjes met je heupen. Zucht diep. Loop in de tuin of woonkamer een paar keer op en neer.

Zulke ‘kleine bewegingen’ zijn goud waard

Ze zorgen ervoor dat de scherpe randjes van emoties afgaan. En je drukt ze niet weg. Je laat hierdoor je gevoel bestaan in de vorm zoals het zich aandient. Wat ons tegenhoudt om te bewegen is dat we vaak denken dat het toch niet helpt. Maar door BEWUST STIL te staan, wat te lopen waarin je verder niets doet, geef je jezelf de kans om te voelen wat je écht voelt.

Stilstaan bij wat je écht voelt. Ja dat kan emoties oproepen.  Druk ze niet weg. Huil, schreeuw. Laat het eruit. 

Links om of rechts om
Emoties vinden altijd een weg naar buiten. Inhouden kan uiteindelijk zelfs ziekmakend worden. Rouwen en omgaan met je verlies kost nu eenmaal tijd, aandacht en moed. Het kan alleen maar gaan in jouw tijd en tempo. Daarbij vraagt het ook om een keuze. Om je gevoelens te voelen. Niet meer altijd te negeren. Of afleiding te gaan zoeken in chips of je mobiel.

Doe het niet alleen. Vraag om hulp of steun. Al is het maar van één persoon. Wil je een keer vrijblijvend met mij erover sparren?
Neem gerust contact op via mijn online agenda.

Fijne dag gewenst.
Liefs, Simone