Hoopvolle uitspraken, niet één kwam uit

Je wordt moeder, ik weet het zeker, aldus meerdere vriendinnen. Het gaat vast nog een keer gebeuren, spraken familieleden vol vertrouwen. Zelfs een medium die ik uit nieuwsgierigheid bezocht zag een groot gezin. Je kans is nihil, maar ik sluit een natuurlijke zwangerschap toch ook niet uit, zei de gynaecoloog na alle onderzoeken.

Want ik ben kinderloos gebleven

Voor wat het waard is. Iedereen bedoelde het goed. Wat ze zeiden deed wel iets fijns met mij. Het was ook dubbel. Door de onderbuikgevoelens van mijn vriendinnen liet ik mijn hoofd op hol slaan. Het gaf me weer een tijdje hoop en kracht om door te gaan. Het hield me weg van de keiharde realiteit om definitief afscheid nemen van mijn kinderwens. Weg van een leven zonder kinderen. Maar bovenal…

Ik wilde het zo graag blijven geloven
Dit zorgde voor een bepaalde fijne verbondenheid met mijn vriendinnen die inmiddels wel kinderen hadden. Zij voelden iets dat ik zo graag met hen wilde delen. Het samen moeder zijn. Samen met de kinderen dingen doen. We zagen het al voor ons. De wens en mijn verlangen waren groot dus ik bleef er gewoon in geloven. Tegen beter weten in zoemde dit soort uitspraken dagen, soms maanden in mijn hoofd.

Gatverrr, zie je wel, wat weten jullie er nu van?

Naar mate de tijd verstreek en maand na maand het toilet rood kleurde, daalde mijn vertrouwen. Ik nam me dan voor om er niet meer naar te luisteren. Maar ja, voor hoe lang? Ik kon een vriendin even later gewoon weer vragen waarom ze toch zo zeker wist waarom ik moeder zou worden. Ooit wilde ik in een boze bui een afspraak maken met dat medium. Je zei toch toen en toen van dat grote gezin? Nou, je zat er helemaal naast…

Nooit meer blogs missen? Schrijf je hier in!
Of volg me via Facebook.

Maar wat had ik eraan om haar te bezoeken?

Ik was degene die haar boodschap vertrouwde. Ik bleef hopen dat het goed zou komen tegen beter weten in. Terwijl in mijn hoofd alles op hol sloeg. En mijn lijf elke maand in een kramp schoot. Ik greep alles aan voor dat ene wonder. Want nihil was niet nul. Toch? Die ene zin van de gynaecoloog bleef zelfs jaren bij me plakken. Hij was immers dokter, hij kan het weten. Hij had het niet uitgesloten. Al het andere vergat ik voor het gemak dat hij ook andere dingen gezegd had. Maar dat wilde ik en kon ik níet horen. Het voelde zo oneerlijk.

Hoop doet leven

De realiteit deed ongelooflijk veel pijn. De hoop die ik bleef houden was slechts uitstel van het gaan doorleven van mijn verdriet. Uitstel van rouwen om mijn onzichtbare verlies. Zo werkt het nu eenmaal. Ik sta hierin niet alleen, want ik zie het dagelijks in mijn praktijk voorbij komen. Zolang er nog ergens een kans geboden wordt, blijft de hoop. En dit doe je met een goede reden.

Door te hopen op betere tijden, krijg je weer levenslust

En zolang je nog hoop hebt, zijn er nog mogelijkheden. Dus ga je ervoor. Het is volstrekt normaal dat je dit doet. Neem nooit iemands hoop af, want het kan het enige zijn waar diegene zich nog aan vast kan houden. Dat is feitelijk wat vrienden, collega’s en familieleden indirect doen met hun goedbedoelde opmerkingen. Ze bieden je hoop terwijl ze dit natuurlijk nooit kunnen garanderen. Anderen zeggen weer, dat je NOOIT valse hoop moet geven. En ja, dat klopt ook.

Uiteindelijk weet alleen jij dat de waarheid in het midden ligt

Veel belangrijker is om te voelen dat vrienden en familie er voor jou zijn. Tijdens de hoop en vóórbij de hoop. Want met name als de hoop vervaagt, ontstaan vaak bange uren. Of zakt je de moed in je schoenen. En in die tijd van onzekerheid is het de liefde van verbinding die jou verder helpt. Het is zo belangrijk om contact te blijven houden. Al is het maar met één.

Soms wil je graag in iets geloven,
Sla je signalen in de wind,
Om je hart niet te beroven,
Van een waarheid die ze mooier vindt.

Fijne dag! Lieve groet, Simone

Bron Gedicht: Martin Gijzemijter