‘Ik weet het niet meer, Simone. Bij het minste reageer ik snibbig naar mijn man. Nu ook naar vrienden, collega’s. Gisteren was ik boos. Op mezelf, onze situatie, het ziekenhuis, mijn baas. We kunnen niet verder met IVF door Corona. Ben uit het niets razend op van alles. Mijn man zei dat het nog door de hormonen van vorige maand komt. Ik ontplofte. Hij heeft gelijk, maar ik kan het niet horen.’

Tijdens onze wandeling schiet Anita* vol. Ze veegt haar tranen woest weg. ‘Dit wil ik ook niet, ik huil om van alles’. Ik vraag wat ze nu het liefste zou willen doen. ‘Keihard schreeuwen en stampen op de grond.’ Ze maakt aanstalten om het gelijk te doen, haar mond gaat open en ineens staat haar hele lichaam strak. ‘Ja hoor eens, dat ga ik hier buiten nu echt niet doen.’

Begrijpelijke reactie

Maar wel eentje die vanuit haar hoofd komt en niet vanuit het lijf. Door geen expressie aan haar ware gevoelens te geven, houdt ze in. Door het onderdrukken en negeren, bouwt Anita feitelijk onbewust spanning op in haar lijf. Net zoals in een champagnefles. De uitstel van de IVF-behandeling voelt alsof ze in een achtbaan zit zonder einddoel. Het schudt haar leven door elkaar. En ze probeert zo normaal mogelijk te doen naar anderen tegen beter weten in.

Dan is het toch niet zo gek dat je om niets in huilen uitbarst? Boos wordt om de kleinste dingen? Ik vertel haar dat dit volstrekt normaal is dat het gebeurt. En maar goed ook, want hierdoor raakt haar lichaam ten minste de spanning kwijt. Ook al is de vorm niet ideaal.

Nooit meer blogs missen? Schrijf je hier in!
Of volg me via Facebook.

Kurk op een fles champagne

Onverwerkte frustraties en emoties geven nu eenmaal spanning. En dat voelt soms alsof je een kruk op een fles champagne wil houden, terwijl je die net flink hebt staan schudden. De spanning loopt van binnen op, de kruk schuift. Je moet alles op alles zetten om die erop te houden, wat vervolgens steeds meer kracht kost. Het is wachten op de knal, die meestal komt wanneer jij het niet wil. En gegarandeerd zit je onder de champagne. Of het lukt je om zolang kracht te zetten tot de bruis uit de fles weg is. Met als gevolg dat je dan volledig uitgeput bent. Als je dit regelmatig doet, kun je daar zelfs ziek van worden.

De kunst is dus om regelmatig ‘onbewuste opgebouwde spanning’ in je lijf eruit te laten op een manier en tijdstip waar jij zelf BEWUST voor kiest. . Doe dit regelmatig, liefst elke dag! 

En dan gaat het echt niet erover om alles altijd schreeuwend en stampend te uiten. Ontladen van spanning doe je vooral door je lichaam zowel beweging als rust te gunnen. Wandelen zonder doel en ook tijd nemen om (buiten) te zitten in een stoel zonder mobiel. Het gaat over een balans krijgen tussen spanning en ontspanning. Tussen opladen en ontladen. Druk bezig zijn en stilzitten. En ja, als je rust, kunnen emoties komen. Hou ze dan niet tegen, laat die tranen stromen.

Wil wel een keer lekker privé schreeuwen?

Stap in de auto en laat je dan eens lekker gaan. Of pak tijdens een wandeling een paar grote dennenappels en gooi die zo hard als je kan richting een boom ergens verderop. Open je mond en gooi het eruit. Laat je verrassen door de opluchting die dan door je lijf heen gaat.

* Anita is een gefingeerde naam, met toestemming gedeeld.