Wie zorgt er voor mij als ik oud ben? Alleen achterblijf. Wie houdt mijn hand vast als ik sterf?

Vragen die ik vaak hoor. Pasklaar antwoorden zijn er niet. Maar ze roepen angsten en onzekerheid op, vooral bij kinderloze vrouwen en mannen. De vragen benadrukken de eenzame onzichtbare pijn die schuilgaat onder een onvervulde kinderwens. Eerlijkheidshalve stel ik mezelf de vragen ook. ‘Hoe word ik oud? Wie is diegene die straks de moeite neemt om mij te bezoeken als ik krakkemikkig ben? Wie zorgt er voor onze Louis als dood ga?‘

Samen oud worden en samen sterven
Voor velen het ideaalbeeld. Vooral als er geen kinderen komen. Maar de realiteit is dat we de regie over doodgaan niet in de hand hebben. Ook ik kan slechts een wens uitspreken dat we nog lang gezond samen blijven. En niet in mijn uppie sterf. Dat laatste is zeker niet alleen voor mij een schrikbeeld. Kinderloosheid brengt een ondefinieerbare vorm van eenzaamheid omhoog die levenslang met je meereist. Het is alleen of samen met je partner zijn in een wereld vol gezinnen.

Onze hele maatschappij is afgestemd op families

Als kinderloos stel of alleenstaande maak je deel uit van deze wereld, en eigenlijk ook niet. Je kunt niet over kinderen meepraten en ook aan veel dingen niet meedoen, terwijl je niets liever zou willen. Dat geeft als snel een gevoel van lijdzaam aan de zijlijn toekijken. Er niet bij horen of je niet helemaal compleet voelen. Als je kinderen krijgt, bepalen zij – of je het wil of niet – in grote mate hoe je leven loopt. Maar nu terug naar de vraag wie er later voor jou zorgt als je oud bent. Dat valt en staat met een netwerk van mensen die je kent en om je heen hebt.

Als ouders krijg je relatief snel contact met andere ouders
Gewoon op straat, door een praatje bij de kinderwagen, via school, sportveld, door feestjes, het kerstdiner. Doe jij de komkommer, doe ik de pannenkoek. Gezinnen trekken nu eenmaal gezinnen aan. Begrijpelijk. Als ouders wil je hier vast van tijd tot tijd aan ontsnappen. De liefde(s) van je leven vragen veel van je. Aan de andere kant is ‘die mate van structuur’ soms ook gemakkelijk. Als vanzelf maak je hierdoor deel uit van een groter geheel. Natuurlijk geeft dat nooit garantie voor hulp.

Nooit meer blogs missen? Schrijf je hier in!
Of volg me via Facebook.

Zingeving en invulling

Maar zonder gezin mis je deze maatschappelijke ‘structuur in je agenda’ en de ‘vanzelfsprekendheid in het maken van contacten’. Dat heeft bepaalde voordelen. En weer nadelen, dat begrijp ik ook wel. Letterlijk heb ik van scratch af aan de zin en invulling aan mijn kinderloze leven gegeven. Wat ik wil, hoe ik het wil. De tijd en invulling moeten bepalen wat bij mij past. Leren fantaseren, dromen en nieuwe levensdoelen stellen. En hierin steeds bewuste keuzes moeten maken. Als ik dat ouders met kinderen vertel, dan lijkt het hun zalig! Zou ik ook wel willen, hoor ik dan vaak. Maar als ik dan vertel dat het een enorme klus was, zijn de meesten toch verbaasd. Ze vergeten dat ik mijn nieuwe fundament pas kon bouwen na eerst een berg van oude shit, verdriet, verlies en rouw te verzetten had.

En ja, ik heb nu een enorme vrijheid qua tijd en keuzes
Maar de weg er naar toe was niet altijd gemakkelijk. Ook ik had periodes dat ik niet vrolijk mijn bed uitkwam en dacht… ‘Voor wie of wat doe ik dit eigenlijk? Wat is mijn doel in het leven zonder kind? Maar ook, laat me maar alleen. Ik zit niet te wachten op contacten. Het voelde soms alsof ik mijn leven opnieuw uit moest vinden, terwijl ik in mijn pijn elke dag op straat geconfronteerd werd. Uiteindelijk vond ik een manier om eerst te overleven om vervolgens met mijn verlies te kunnen leven. En daardoor stond ik vanzelf weer open voor (meer) contacten en vriendschappen.

Die ene vraag: ‘wie komt mij helpen als ik oud ben?’

Bouw actief aan een netwerk van mensen om je heen. Diegene die je vertrouwt, waarbij je het fijn kunt hebben in goede en slechte tijden. Waar je helemaal jezelf mag zijn in stilte en met emoties. Een liefdevol vangnet is essentieel wanneer je het moeilijk hebt of krijgt. Dan zijn dat bij uitstek de mensen waar je hulp aan kunt vragen. Vooral als hulpvragen al niet zo je ding is. Laat je steunen en voel hoe fijn het is dat je er niet altijd alleen voor staat. En sta je nu nog niet open voor het maken van nieuwe contacten? Dan is dat ook okay. Een netwerk begint al met 1 persoon! Ik gun het je dat je iemand hebt met wie je lief en leed kunt delen. En dat er dadelijk ook mensen zijn die je ondersteunen als jij oud bent.

Fijne dag,
Simone.