Het lijkt alsof we geen idee meer hebben hoe we met verdriet van onszelf of van een ander om moeten gaan. Ondanks dat we in een maakbare wereld lijken te leven, is en blijft verdriet van alle tijden en alle mensen. En toch hebben we vaak de neiging om zo snel mogelijk weg van de pijn te gaan door onszelf en de ander af te leiden van het verdriet.

Tranen bevrijden wat wordt ingeslikt

Verdriet brengt ook iets moois, het verbindt ons met anderen. En eigenlijk heeft iedereen behoefte aan contact en verbinding. Maar het is niet vanzelfsprekend om verdriet te tonen waar anderen bij zijn, meestal gevoed door eerdere ervaringen in niet gezien en gehoord te zijn. Over mijn teleurstellingen, pijn en verdriet in relatie tot ongewenste kinderloosheid ben ik heel open. Waarom? Ondanks alles wat ik heb meegemaakt is mijn verdriet van grote betekenis geweest. Dat klinkt raar. Maar achteraf zijn mijn diepste dalen waarin ik dacht nooit meer gelukkig te kunnen worden en zwembaden vol gehuild heb, uiteindelijk de grootste verrijking geweest. Zo had ik nooit van te voren kunnen bedenken dat mijn pijn de belangrijkste bron en motivatie is geworden in mijn praktijk.

Verdriet is geen ziekte, het is doodnormaal
Toen het niet goed met mij ging, was ik gelukkig omringd met een handje vol mensen die niet wegrende als ze mij verdrietig zagen. Ze bleven bij me, ze hielden me vast zonder woorden, lieten mij praten en vooral huilen. Hierdoor ging het steeds een beetje beter. Uiteindelijk zijn hieruit dierbare vriendschappen ontstaan en die hebben mijn leven echt mooier gemaakt. En dat zorgde er ook voor dat mijn gemis gaandeweg een andere kleur kreeg in mijn leven. En niet alleen bij mij. Mijn verdriet heeft ook de levens van mijn vrienden veranderd. Het heeft erin geresulteerd dat we nu onvoorwaardelijk bij elkaar om hulp kunnen vragen. Een groter geschenk kan ik me niet wensen nadat mijn liefste droom nooit uitkwam. En dat gun ik iedereen! Jou dus ook…

Verdriet is geen ziekte, het is volstrekt normaal. Maar er niet met elkaar over kunnen praten, dát maakt ziek, dan gaat de wond etteren. In het gewone contact kan groot en klein verdriet draaglijk worden. Nog betekenisvoller dan het delen van schoonheid, is het delen van de tranen. Om samen de lastigheden van het leven een plek te geven.
Bron: psychiater Dirk de Wachter uit zijn boek De kunst van ongelukkig zijn

Nooit meer blogs missen? Schrijf je hier in!
Of volg me via Facebook.

Moeilijk en confronterend

Ondanks mijn openheid en motivatie om het taboe rondom een onvervulde kinderwens te doorbreken, vallen ook bij mij nog steeds pijnlijke stiltes in gesprekken, kijken mensen weg, lopen spontaan naar het toilet of beginnen over iets anders te praten. Op sommige momenten laat ik het voor wat het is. Andere momenten baal ik gewoon omdat het gesprek dood valt en daardoor het contact weg is. Natuurlijk weet ik ook wel dat mensen het moeilijk vinden om er met mij over te praten. Of bang zijn verkeerde dingen te zeggen of om geconfronteerd te worden met mijn tranen. En dus hun tranen. Dat zijn namelijk wel de momenten dat mijn gevoel van eenzaamheid over mijn kinderloosheid flink getriggerd kan worden.

De zin van ons bestaan zit in de zorg van andermans geluk ~ Dirk de Wachter

Magie van tranen
Tranen maakt altijd iets los in gesprekken. Het laat anderen nooit onberoerd in de ruimte. Dat is een onbewuste kracht van tranen. In veel gevallen krijg je onbewust ook tranen in je ogen ook al vecht je er tegen. Dat bedenk je niet met je hoofd, het gebeurt gewoon. Je lichaam reageert op de emoties van de ander. En precies dat kan een opening zijn voor een mooi contact of diepe verbinding met elkaar. Niemands leven is altijd rozengeur en maneschijn. We verliezen allemaal mensen om ons heen, we kunnen nooit succesvol worden door niet eerst tegenslagen mee te maken. Winnen in de sport doe je ook door eerst heel veel te verliezen. Dus iedereen maakt dat mee in zijn of haar leven, maar we praten nauwelijks meer over onze tegenslagen. Laten we nu gewoon eens beginnen met wat vaker naar elkaar te luisteren. En om te praten over de dingen die moeilijk zijn of uitdagend in jouw leven. Hiervoor is maar een ding nodig…

Maak tijd vrij voor elkaar. Luister naar elkaar om elkaar te begrijpen, niet om te reageren.
Deze aandacht geeft het vertrouwen en de durf om te vertellen hoe het ECHT met je gaat.

Fijne dag,
Simone Sinjorgo

NB. Wil je tips om met verdriet om te gaan? Lees dat dit blog