Zwanger worden kan simpelweg niet zonder de man

Onvervulde kinderwens. Het raakt zowel mannen als vrouwen. Echter zijn het voornamelijk de vrouwen waar je van hoort en leest in de media of FB. Is er ruimte voor het verhaal en verdriet van de man? Is er ruimte voor zijn pijn als hij hoort dat hij verminderd vruchtbaar is? Of voor de 10e keer met een potje in de hand staat ‘zijn ding’ te doen bij IUI of IVF? Meestal wel binnen de relatie. Maar hoe is dat bij familie en vrienden?

In mijn praktijk spreek ik mannen en vrouwen
Beiden hebben emoties en keuzes te maken. Toch lijkt op het eerste oog dat de pijn, leed en gemis ‘zichtbaarder’ is bij vrouwen. Maar iets dat je niet ziet of hoort betekent niet dat het er niet is. Schone schijn bedriegt dus. Aan de buitenkant lijkt het goed te gaan. Heeft de man zijn emoties onder controle. Iets dat van jongs af aan vaak ingeslepen is. Als jongen hoor je sterk te zijn, daarbij huilen jongens toch niet? Niet moeilijk doen, opstaan en weer doorgaan. Hierdoor tonen ze wellicht minder snel emoties, maar ze zijn er wel.

Iedereen krijgt in het leven te maken met verlies

Verlies gaat altijd gepaard met diepe gevoelens van rouw en eenzaamheid. Vallen, opstaan, doorgaan is een overlevingsstrategie, waardoor je minder emoties toont. Maar ze zitten wel in je lijf! Als je dit met de paplepel hebt mee gekregen, dan ervaar je ook niet dat je anders met verdriet om kunt gaan. Om te voelen wat er te voelen valt. Dat is dubbel verdrietig. Ik zie mannen ‘liefdevol’ zeggen: ‘mijn vrouw heeft het harder nodig dan ik, zij moet al die behandelingen ondergaan, zij heeft gevoeld wat het is om ons kind te verliezen, help haar, ze kan niet meer stoppen met huilen’. 

Help haar maar, dan help je mij
Als die gedachte wordt uitgesproken, breekt mijn hart in duizend stukjes. In de meeste gevallen gunnen deze liefdevolle mannen zichzelf niet de tijd en mogellijkheid om hun pijn en verdriet te doorvoelen. Mede ingegeven vanuit het verleden, niet wetend hoe je dat kunt doen. ‘Als ik sterk ben voor mijn geliefde, dan kan zij opkrabbelen. Zij gelukkig, dan ben ik het ook.’ Het gevolg van deze liefdesdaad is dat negatieve gevoelens eerder weg gedrukt worden, dan ze toe te laten. Hiermee ontneem je jezelf de kans om te rouwen. De aandacht is gericht op de ander. Begrijpelijk je wil de controle over jezelf niet verliezen. En je voelt de pijn even niet.

Nooit meer blogs missen? Schrijf je hier in!
Of volg me via Facebook.

Emoties de baas willen zijn is niet alleen een mannending

De meesten van ons doen er alles aan om gevoelens en gedachten te verbergen voor de buitenwereld. Voor jezelf te houden om ze eerst een plek te geven voordat je erover spreekt met een ander. De een gaat hard werken. De ander is constant onderweg, bezig of stelt extreem harde eisen aan zichzelf of de omgeving. Voordat je het weet ontstaat er een vicieuze cirkel waardoor je het zicht kwijtraakt op wat er werkelijk innerlijk gebeurt.

Mannen zouden minder behoefte hebben om te willen weten hoe andere mannen verdriet aanpakken. Ik zie het tegendeel, ze vragen er juist wel om. Maar als je eerder in je leven geen voorbeelden hebt gehad van je vader of andere mannen hoe die omgingen met verdriet of verlies, dan ontstaat al snel het idee dat je het alleen moet oplossen. Dan lijkt het alsof de behoefte er niet is. Die is er wel. Opnieuw geldt: schone schijn bedriegt.

Aan de zijlijn staan

Vaak hebben we zelf niet door hoe we eraan toe zijn. Dit is onafhankelijk van sekse. Ergens weet je dat je vastloopt, maar nog niet zo erg dat je om hulp moet vragen. Die ene dag sta je met een telefoon in de hand om te bellen. De volgende dag denk je: ‘mmm, hoeft niet, zie je wel, het gaat weer, niemand nodig’. Eerlijkheidshalve vragen vrouwen wel makkelijker om hulp. De meeste mannen komen eerst mee naar de praktijk, wat ik ook altijd stimuleer. Of ze komen gestuurd door de partner. Er moet dan echt ‘iets’ gebeuren, soms onder de dreiging hen te verlaten. Of omdat ze door ziekte of burn-out niet meer in staat zijn te werken. Linksom of rechtsom, praten helpt altijd om meer helderheid te krijgen in je situatie.

Rouwen over kinderloosheid is een onzichtbaar proces
Met dit blog richt ik bewust de aandacht meer op de mannen. Rouwen doe je deels apart én deels samen. Er zijn geen draaiboeken voor. Iedereen rouwt op een eigen manier, zoals hij of zij denkt dat dat het beste is. Het lijkt dat mannen anders met rouw omgaan dan vrouwen. Maar in essentie zie ik dit niet en zijn we hierin gelijk. Wel geloof ik dat gemeenschappelijke erkenning en herkenning van mannen onder elkaar wenselijk is.

Mannen onder elkaar

Ik zie de positieve impact van de ‘mannengroepen en weekeinden’ die mijn mannelijke collega’s organiseren. Het samenzijn geeft die erkenning en herkenning onder elkaar en dat levert steun en inspiratie op. Naast het  leren omgaan met verlieservaringen, krijg je inzicht in andere ingrijpende gebeurtenissen uit je verleden. Je ziet hoe anderen dingen aanpakken. Er onstaan vaak vriendschappen voor het leven. Samenzijn en praten over wat er in je omgaat is net zo belangrijk voor de man als de vrouw.

Laten we eerlijk zijn
Bij een zwangerschap heb je een vrouw én man nodig. Maar zwanger worden gaat zoveel verder dan alleen die ene eicel en zaadcellen. Er zit een hele psychische wereld achter verscholen, zeker als het niet lukt. Oók bij de man. In de media en medische wereld is er vooral aandacht voor de vrouw. Het is enerzijds logisch want in haar lijf gebeurt het meeste.

Maar de man loopt net zo goed rond met al zijn vragen, twijfels, gevoelens van schuld, schaamte, boosheid en/of verdriet. Het is voor hem ook pijnlijk om te horen als zwanger worden niet vanzelf gaat. Of als hij alleenstaand is en zijn verlangen van de kinderwens blijft knagen. Mannen hebben ook steun nodig, want zij moeten ook hun mannetje staan bij een onvervulde kinderwens.

Fijne dag,
Simone

BOEKENTIP: Tim Overdiek en Wim van Lent: Als de man verliest geschreven. Over omgaan met tegenslag, verdriet en rouw (Amsterdam: Uitgeverij Balans, 2019) Een absolute aanrader voor iedere man!